م.موسوی

امیرالمومنین (ع) نفس پیغمبر است

در چنین روزی پیامبر(ص) نجرانیان را به مباهله دعوت کرد اما آنها که می‌دانستند حرفی برای گفتن ندارند، حاضر به مباهله نشدند و از حضرت خواستند با آنها مصالحه کند.

کد خبر : 27770

تاریخ انتشار : جمعه ۳۰ خرداد ۱۴۰۴ - ۱۶:۳۹

روز مباهله عید غدیر ثانی/ پیروزی پیامبر(ص) و اهل بیت بر دشمنان اسلام / امیرالمومنین (ع) نفس پیغمبر است

به گزارش کار تلاش تولید و به نقل از گروه قرآن خبرگزاری فارس: ۲۴ ذی‌الحجه روز مباهله پیامبر(ص) با مسیحیان نجران است.مسیحیان اعتقاد به الوهیت حضرت عیسی داشتند و او را به نوعی خدا می دانستند. آنها به نزد پیامبر(ص) آمدند و گفتند که آیا هرگز دیده اى فرزندى بدون پدر متولد شود؟

در این هنگام آیه «اِنَّ مَثَلَ عِیْسى عِنْدَ اللّهِ…» نازل شد و وقتی پیامبر(ص) دید آنها سخنش را نمی‌پذیرند، آنها را به مباهله دعوت کرد. هنگامى که پیامبر(ص) آنها را به مباهله دعوت کرد تا فرداى آن روز از حضرت مهلت خواستند و پس از مراجعه، به شخصیت هاى نجران، اسقف و روحانى بزرگشان به آنها گفت: شما فردا به محمد(ص) نگاه کنید، اگر با فرزندان و خانواده اش براى مباهله آمد، از مباهله با او بترسید.

مباهله چیست؟

مُباهَله در اصل از ماده بَهْل (بر وزن اهل) به معنى رها کردن و قید و بند را از چیزى برداشتن است، و به همین جهت هنگامى که حیوانى را به حال خود واگذارنند، و پستان آن را در کیسه قرار ندهند، تا نوزادش بتواند به آزادى شیر بنوشد، به آن باهِل مى گویند، و اِبْتِهال در دعا به معنى تضرع و واگذارى کار به خدا است.اگر آن را گاهى به معنى هلاکت و لعن و دورى از خدا گرفته‌اند نیز به خاطر این است که رها کردن و واگذار کردن بنده به حال خود این نتائج را به دنبال مى آورد.و از نظر مفهوم متداول که از آیه فوق گرفته شده، به معنى نفرین کردن دو نفر به یکدیگر است، بدین ترتیب، افرادى که با هم گفتگو درباره یک مسأله مهم مذهبى دارند در یک جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرع کنند و از او بخواهند که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند.

خدا در آیه ۶۱ سوره مبارکه آل عمران می‌فرماید: «فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ» هر گاه بعد از علم و دانشى که به تو رسیده، (باز) کسانى درباره مسیح با تو به ستیز برخیزند، بگو: «بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما نیز فرزندان خود را. ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما نیز زنان خود را. ما از نفوس خود (و کسى که همچون جان ماست) دعوت کنیم، شما نیز از نفوس خود. آنگاه مباهله (و نفرین) کنیم. و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.»

فردا که شد پیامبر(ص) آمد در حالى که دست على بن ابیطالب(ع) را گرفته بود و حسن و حسین(ع) در پیش روى او راه مى رفتند، و فاطمه(س) پشت سرش بود، نصارى نیز بیرون آمدند در حالى که اسقف آنها پیشاپیششان بود، هنگامى که نگاه کرد، دید پیامبر(ص) با آن چند نفر آمدند، درباره آنها سؤال کرد، به او گفتند: این پسر عمو و داماد او و محبوب ترین خلق خدا نزد او است و این دو پسر، فرزندان دختر او از على(ع) هستند و آن بانوى جوان دخترش فاطمه(ع)است که عزیزترین مردم نزد او، و نزدیک ترین افراد به قلب او است… .

یکی از مسیحیان به اسقف گفت: براى مباهله قدم پیش گذار. گفت: نه، من مردى را مى بینم که نسبت به مباهله با کمال جرأت اقدام مى کند و من مى ترسم راستگو باشد، و اگر راستگو باشد، به خدا یک سال بر ما نمى گذرد که در تمام دنیا یک نصرانى که آب بنوشد وجود نخواهد داشت.

اسقف به پیامبر اسلام(ص) عرض کرد که اى ابوالقاسم! ما با تو مباهله نمى کنیم، بلکه مصالحه مى کنیم، با ما مصالحه کن، پیامبر(ص) با آنها مصالحه کرد.ناگفته پیدا است منظور از مباهله این نیست که این افراد جمع شوند و نفرین کنند و سپس پراکنده شوند، زیرا چنین عملى به تنهایى هیچ فایده اى ندارد، بلکه منظور این است: این نفرین مؤثر گردد، و با آشکار شدن اثر آن، دروغگویان به عذاب گرفتار شوند و شناخته گردند.

و در روایتى آمده است: اسقف مسیحیان به آنها گفت: من صورت هائى را مى بینم که اگر از خداوند تقاضا کنند: کوه ها را از جا برکند، چنین خواهد کرد هرگز با آنها مباهله نکنید که هلاک خواهید شد و یک نصرانى تا روز قیامت بر صفحه زمین نخواهد ماند.مباهله دلیل روشن حقانیت پیامبر اسلام(ص)در آیه فوق، خداوند به پیامبر خود دستور مى دهد: هر گاه پس از استدلالات روشن پیشین، کسى درباره عیسى(ع) با تو گفتگو کند، و به جدال برخیزد، به او پیشنهاد مباهله کن که فرزندان و زنان خود را بیاورد و تو هم فرزندان و زنان خود را دعوت کن و دعا کنید تا خداوند دروغگو را رسوا سازد.مسأله مباهله به شکل فوق، شاید تا آن زمان در بین عرب سابقه نداشت، و راهى بود که صد در صد حکایت از ایمان و صدق دعوت پیامبر(ص) مى کرد.چگونه ممکن است، کسى که به تمام معنى به ارتباط خویش با پروردگار ایمان نداشته باشد، وارد چنین میدانى شود؟