تا کربلا، هر قدم روضه‌ای است از دلی عاشق

به گزارش کاتنا از استان تهران، از دوردست‌ها صدای لبیک می‌آید، نه از حنجره، که از جان‌هایی که برای زیارت ارباب، حسین بن علی علیه‌السلام، همه چیز را رها کرده‌اند. اینجا جاده عشق است، جایی که پاهای تاول‌زده زائران، نای ایستادن ندارد اما برای رسیدن به کربلا، پر می‌کشد.

پیاده‌روی اربعین امسال، بیش از یک حرکت دینی یا آیینی، تجلی عمیقی از وفاداری به آرمان شهداست. شهدا، چراغ این راه‌اند و زائران، هر قدم خود را به نام شهیدی برمی‌دارند؛ جوانی با چفیه خاکی پدرش، مادری با پلاک بر سینه، و کودکی با چشمانی خیره به پرچم‌های سرخ و سبز؛ همه آمده‌اند تا به شهدا بگویند: راه‌تان را ادامه می‌دهیم.

در میان جمعیت، جوانی از اصفهان تصویر خواهرزاده شهیدش را به دست دارد. می‌گوید: هر قدمم را برای شهیدان برمی‌دارم، او همیشه آرزوی زیارت کربلا داشت. حالا من به نیابت از او آمده‌ام.

در نقطه‌ای دیگر، پیرمردی با عصا قدم برمی‌دارد، گاه می‌ایستد، نفس تازه می‌کند و دوباره با لبخند می‌گوید: این راه، راه شهیدان است؛ من هم باید تا آخرش بروم.

موکب‌ها تنها محل استراحت نیستند، بلکه حسینیه‌هایی هستند که در آن، یاد شهدا زنده می‌شود. بر دیوارها عکس‌ها و پرچم‌های منقش به شهدای مدافع حرم، سرداران شهید و حتی شهدای گمنام زیر باد سوزان خودنمایی می‌کنند تا زائر بداند، این مسیر به خون دل‌ها آبیاری شده است.

این پیاده‌روی، فقط یک زیارت نیست؛ پیمان‌نامه‌ای است که در آن نسل‌ها، با تمام عشق و غیرت، وفاداری‌شان را به شهدا، ولایت و حقیقت عاشورا اعلام می‌کنند.

و در پایان این جاده، نه فقط ضریحی از طلا، بلکه افقی روشن از امید، مقاومت، و پیروزی نمایان است؛ آنجا که به حسین می‌رسیم و به خون شهدا ادای احترام می‌کنیم.