ویلاسازی لاکچری در دل روستاها/ نابودی هویت اصیل روستایی!

به گزارش کاتنا از کرج، با توسعه شهرنشینی و گسترش فزاینده ساخت‌وسازهای مدرن، سیمای بسیاری از شهرها و روستاهای کشور به‌سرعت در حال تغییر است. توسعه‌ای که اگرچه در ظاهر با هدف بهبود زیرساخت‌ها، رفاه عمومی و پاسخ‌گویی به نیازهای روزآمد صورت می‌گیرد، اما در بسیاری از موارد، ریشه‌ها، هویت فرهنگی و میراث تاریخی مناطق را به خطر انداخته است.

معماری سنتی ایران، با ظرافت‌های منحصربه‌فرد خود، تنها یک سبک ساخت‌وساز نیست؛ بلکه زبانی برای روایت تاریخ، باورها و سبک زندگی مردمان یک سرزمین است. از بادگیرهای یزد و ایوان‌های قاجاری گرفته تا خانه‌های خشتی و آجری شمال و جنوب کشور، همه و همه نمادهایی از هماهنگی انسان با طبیعت، اقلیم، فرهنگ و هنر بومی هستند.

بااین‌حال، توسعه فیزیکی اغلب بدون در نظر گرفتن اصول معماری بومی و بدون ارزیابی‌تأثیرات فرهنگی و محیط‌زیستی صورت می‌گیرد. برج‌های سر به فلک کشیده جای خانه‌های حیاط‌دار را می‌گیرند، کوچه‌باغ‌ها به خیابان‌های آسفالته تبدیل می‌شوند و مصالح طبیعی جایشان را به بتن و شیشه می‌دهند.

در چنین روزگاری که قطار توسعه شهرها با سرعتی بی‌وقفه پیش می‌رود، روستاها نیز ناگزیر به تغییر هستند؛ اما پرسش اصلی اینجاست که آیا این تغییر باید به قیمت از دست رفتن هویت فرهنگی، تاریخی و معماری اصیل روستایی تمام شود؟ این تغییرات اگرچه در نگاه اول نشانه‌ای از پیشرفت است، اما در بلندمدت می‌تواند موجب از بین رفتن هویت فرهنگی، کاهش حس تعلق روستائیان به محل زندگی‌ خود و ناهماهنگی‌های بصری شود.

روستاهای استان البرز، از جاده چالوس گرفته تا طالقان، ساوجبلاغ و نظرآباد، تا چند دهه پیش با بافت سنتی، کوچه‌های باریک، خانه‌های کاهگلی و حیاط‌دار و فضایی آرام و اصیل شناخته می‌شدند؛ بافتی که نه‌تنها با اقلیم منطقه هماهنگ، بلکه از دل فرهنگ، تاریخ و سبک زندگی مردمان این دیار ریشه گرفته بود. اما امروز، بسیاری از این روستاها چهره‌ای ناآشنا به خود گرفته‌اند؛ چهره‌ای که دیگر نشانی از اصالت و آرامش روستایی ندارد.